سیستم‌های یون‌زدای‌خازنی جهت تصفیه آب در دهه ۱۹۶۰ میلادی مورد توجه واقع شد. کلیات عملکرد این سیستم‌ها بر مبنای جذب کاتیون‌ها و آنیون‌ها بر روی سطح الکترود می‌باشد. به دلیل اشباع‌شدگی سریع و همچنین ظرفیت کم سیستم‌های یون‌زدایی، این فناوری تا یک دهه پیش توسعه سریعی نداشته است. یون‌زداهای‌خازنی بیشتر جهت نمک‌‌زدایی آب‌های شور و نیمه‌شور مورد توجه می‌باشد. با این حال در جهت رفع آلاینده‌های یونی مانند فلزات سنگین، نیترات، آمونیم وغیره نیز استفاده‌می‌شود. این سیستم‌ها به ولتاژهای بالا نیاز ندارند و مصرف انرژی در آنها کم می‌باشد.
با ورود فناوری‌نانو در دهه اخیر و تولید ابر‌خازن‌ها، استفاده از سیستم‌های یون‌زدای‌خازنی جهت رفع شوری آب مورد توجه واقع شده‌است. در بیشتر موارد سطح الکترود‌ها با ساختارهای نانویی کربن پوشانیده می‌شود؛ چراکه علاوه بر داشتن خاصیت رسانایی، به دلیل متخلخل بودن، ساختارها ظرفیت جذب بالایی خواهند داشت. همچنین در برخی از الکترودهای مورد استفاده در یون زدای‌خازنی از سطوح ترکیبی کربن با انواع نانوساختارها استفاده می‌شود تا منجر به افزایش طول عمر سطح و همچنین ایجاد ابر‌رسانایی سطوح گردد
سیستم یون‌زدایی خازنی(CDI)
