در صنعت نساجی فرایندهای متعددی شامل آهارگیری، فرایندهای تکمیلی چون آب‌دوست کردن، ضدآب کردن، آنتی‌باکتریال کردن، ضدآتش کردن وغیره بر سطح منسوجات انجام می‌گیرد. در حال حاضر در روش‌های مرسوم طی این فرایندها حجم زیادی از مواد شیمیایی آلاینده، آب و انرژی استفاده می‌شود که علاوه بر آنکه بار مالی بالایی را بر واحدهای صنعتی تحمیل می‌کند، به بحران انرژی و محیط‌زیست نیز دامن می‌زند. استفاده از مواد شیمیایی و مصرف آب، تولید فاضلاب آلاینده‌ای را به دنبال خواهد داشت که به لحاظ اثرات زیست‌محیطی و سلامت انسان از حساسیت ویژه‌ای برخوردار است. همچنین فرایند خشک کردن و مصرف انرژی پس از انجام فرایندهای نساجی از عوارض روش‌های مرسوم مبتنی بر آب محسوب می‌شوند. در کنار تمام این مسائل، بهبود خواص سطحی منسوجات با استفاده از مواد شیمیایی علاوه بر سطح آن‌ها، عمق ماده و خواص مکانیکی ماده مانند استحکام آن را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد.
در این راستا صنعت نساجی به دنبال یافتن روش‌هایی برای به حداقل رساندن استفاده از مواد شیمیایی، آب و انرژی است. چنانچه روشی بدون نیاز به آب راه‌حلی برای عملیات تکمیل منسوجات انجام دهد، مصرف انرژی و قیمت نهایی کاهش خواهد یافت. در سال‌های اخیر فناوری پلاسما به عنوان یک فناوری سبز معرفی شده است که می‌تواند جایگزینی مناسب برای برخی از روش‌های مرسوم مبتنی بر آب در نساجی باشد. پلاسما روشی جامع است که به علت تنوع زیاد گروه‌های عاملی شیمیایی فعالی که دارد، می‌تواند در پردازش سطح پارچه بسیار مؤثر باشد. این روش روشی پاک و کارآمد از لحاظ انرژی محسوب می‌شود و برعکس تکنیک‌های مبتنی بر مواد شیمیایی می‌تواند بدون تغییر در خواص کلی منسوج سبب ارائه خواص جدیدی در سطح آن (حدود چند نانومتر) شود.
