در حالت کلی سیمان را به عنوان ماده‌ای‌چسبنده می‌شناسند که می‌تواند قطعات‌جامد مواد را به یکدیگر متصل کرده و از آن‌ها، توده‌ای فشرده و با دوام بسازد. در مهندسی‌ساختمان، واژه‌سیمان، معمولا به‌مواد پایه‌آهکی اطلاق می‌شود که نقش‌اصلی‌آن‌ها، چسباندن قطعات‌سنگی (ریزدانه و درشت‌دانه) به یکدیگر است. کاربرد انواع سیمان در حوزه‌های مختلف ساختمان‌سازی به اندازه‌ای فراگیر است‌که شاید نتوان بدون وجود این‌ماده‌ی‌کم‌نظیر، بسیاری از فرایندهای ساخت‌و‌ساز را انجام‌داد. در سازه‌های پرمقاومت، سازه‌های بزرگ، سازه‌هایی‌که در معرض‌آب هستند، بتن و ملات‌های سیمانی، سنگ‌های‌مصنوعی و… معمولا اثری از سیمان به‌‌چشم می‌خورد.
فناوری‌نانو و استفاده از نانومواد مختلف می‌تواند سبب بهبود خواص سیمان شود. فناوری‌نانو این پتانسیل را دارد که با ورود به صنعت سیمان، چالش‌هایی مانند انتشار دی‌اکسید‌کربن، مقاومت‌کم در برابر ترک‌خوردگی، زمان عمل‌آوری‌طولانی، استحکام‌کششی‌کم، جذب زیاد آب، قابلیت‌چکش‌خواری‌کم و بسیاری از عملکردهای مکانیکی دیگر را هدف قرار دهد.
نقش فناوری نانو در ارتقای کیفی سیمان و مصالح پایه سیمانی
