خوردگی فلزات یک فرایند طبیعی است که موجب می‌شود فلز به موادی نظیر اکسید، هیدرواکسید یا سولفید تبدیل شود که از لحاظ شیمیایی پایدارتر هستند. این امر موجب تخریب تدریجی مواد (معمولاً فلزات) با واکنش‌های شیمیایی و الکتروشیمیایی می‌شود و خواص مفید ماده مثل استحکام، ظاهر و نفوذپذیری در برابر مایعات و گازها از بین می‌رود. هر کدام از این موارد و یا ترکیبی از آن‌ها می‌تواند هزینه‌های گزافی را متحمل شود. این هزینه‌ها شامل هزینه‌های جانی احتمالی، هزینه‌های تعویض و یا تعمیر قطعه خورده شده، توقف کار، آتش‌سوزی و انفجار، آلودگی مواد تولیدی و کاهش کیفیت محصولات می‌شود.
همه صنایع با معضل خوردگی دست و پنجه نرم می‌کنند؛ از جمله سازه‌های ساختمانی، پل‌ها، خط لوله‌ها و راه‌آهن. این پدیده علی‌رغم پیشرفت‌های علمی زیاد، هنوز به‌طور کامل کنترل نشده است. علاوه بر آن به‌دلیل بروز خسارات اقتصادی بعد از گذشت مدت‌زمان نسبتاً زیاد، بسیاری از شرکت‌ها در ابتدای امر برای جلوگیری از این خسارات تمهیداتی نمی‌اندیشند و بعد از بروز اولین نشانه‌های خوردگی به فکر استفاده از روش‌های کنترل خوردگی می‌افتند. حتی گاهی به دلیل نبودن نشانه‌های خوردگی واضح، زمانی خوردگی مشخص می‌شود که دیگر کنترل آن فایده‌ای ندارد و قطعات می‌بایست تعویض شوند و خسارات تحمیل می‌شود.
برای محافظت از این نوع خوردگی عموماً از پوشش‌ها برای محافظت سطوح در برابر محیط خورنده استفاده می‌شود. پوشش‌دهی با رنگ بیشترین روش محافظت از خوردگی است. اکثر صنایع برای پوشش‌دهی و رنگ قطعات جهت کنترل خوردگی از رنگ‌های اپوکسی و پلی‌اوره استفاده می‌کنند.
استفاده از فناوری نانو در ساخت رنگ‌های اپوکسی ضدخوردگی می‌تواند در حفاظت خوردگی عملکرد بسیار بالاتری داشته و مزایای اقتصادی زیادی را به همراه داشته باشد. این مزایا در گزارش صنعتی مزایای اقتصادی استفاده از نانورنگ‌های ضدخوردگی بررسی شده‌اند.
