استفاده از پلیمرهایی مانند کیتوسان برای انتقال داروها به محل‌های مناسب در سامانه‌های زیستی مورد توجه زیادی است. کیتوسان در طول زمان در سامانه‌های زیستی تخریب می‌شود. میزان تخریب‌پذیری کیتوسان با کنترل مقدار استیل‌زدائی آن قابل کنترل است. این ویژگی باعث می‌شود داروها به طور کنترل شده در بدن آزاد شده و بنابراین اثرگذاری آن را افزایش می‌دهد. گروه‌های آزاد آمین که به کیتوسان بار مثبت می‌دهد برای انتقال دارو ضروری است. این بارهای مثبت باعث برهمکنش با بارهای منفی داروها، پلیمرها و مولکول‌های زیست‌فعال، می‌شود. نانوذرات کیتوسان به دلیل ویژگی‌های منحصربه فرد آن برای انتقال انواع مختلفی از داروها مانند داروهای ضد هورمونی، انسولین و داروهای ضد سرطان استفاده شده‌اند.
کیتوسان: پلیمری زیست تخریب‌پذیر در سامانه‌های دارورسانی
