انتقال حرارت پدیده‌ای است که بازدهی بسیاری از دستگاه‌های سرمایشی و گرمایشی مورد استفاده در ساختمان‌ها و خودروها از جمله چیلرها، مبدل‌های حرارتی، کولرگازی، فن‌کویل‌ها، برج‌های خنک‌کننده، کندانسورها، اسپیلت‌ها و سیستم‌های تهویه مطبوع و… را مشخص می‌کند. هرچه میزان انتقال حرارت در این دستگاه‌ها بیشتر باشد، میزان بازدهی بیشتر بوده و هزینه تمام‌شده به حداقل می‌رسد. عملیات انتقال حرارت در این دستگاه‌ها در قسمت لوله‌ای مارپیچی انجام می‌شود که به آن کویل گفته می‌شود. درون این کویل‌ها مایعاتی نظیر آب، محلول آب/گلایکول، بخار و یا مایعی با خاصیت تغییر فاز دهنده از فاز بخار به مایع و بالعکس (نظیر فلئوروکربن‌ها، آمونیا، دی‌اکسید سولفور و هیدروکربن‌ها غیر‌هالوژنی نظیر پروپان) مورد استفاده قرار می‌گیرند.
از آنجایی که سطح پره‌های آلومینیمی و لوله‌های مسی در تماس مستقیم با هوا هستند، در صورتی که محیط مورد استفاده محیطی خورنده نظیر مناطق ساحلی جنوب و یا شمال کشور باشد، خوردگی شدیدی در کویل ایجاد شده و منجر به تخلیه گاز و ازکارافتادگی سیستم تهویه می‌شود. استفاده از پوشش‌های محافظ معمول‌ترین و مقرون‌به‌صرفه‌ترین روش حفاظت در برابر خوردگی است.
پوشش‌های محافظ همانند یک سد در مقابل عبور جریان الکتریکی و یون‌ها مقاومت می‌کنند. در اثر تغییرات دمایی، تنش‌های مکانیکی و لرزش، احتمال ایجاد ترک‌های ریزی وجود دارد که می‌تواند محافظت از خوردگی را مختل کند. به همین منظور برای جلوگیری از خوردگی کویل از رنگ‌های مقاوم به خوردگی با استحکام بالا استفاده می‌شود.
