پلیمرها، مولکول‌های بزرگی هستند که از بهم چسبیدن تعداد زیادی مولکول‌های کوچک تشکیل می‌شوند. مولکول‌های کوچک را مونومر و عمل اتصال و پیوند آن‌ها را پلیمر شدن می‌گویند. مواد پلیمری به دلیل خواص فیزیکی و مکانیکی مناسب، کاربرد وسیعی در صنایع مختلف از جمله در ساخت وسایل خانگی، اسباب‌بازی، بسته‌بندی‌ها، کیف و چمدان، کفش، میز و صندلی، لوله‌های انتقال آب، لاستیک اتومبیل و غیره دارند. همچنین پلیمرها پایداری خوبی در مقابل مواد شیمیایی دارند. بعضی از آن‌ها شفاف بوده و می‌توانند جایگزین شیشه شوند. اغلب پلیمرها عایق الکتریکی هستند اما پلیمرهای خاصی نیز وجود دارند که تا حدی قابلیت هدایت الکتریکی دارند. استفاده از فناوری نانو منجر به تولید پلیمرهایی با هدایت الکتریکی قابل توجه شد.
از جمله نانوپلیمرهای رسانا می‌توان به پلی‌پیرول و پلی‌آنیلین اشاره کرد. پلی‌پیرول به علت زیست‌سازگاری، سهولت پلیمری شدن و پایداری شیمیایی بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. پلی‌آنیلین نیز به دلایل خواص منحصربهفرد خود و همچنین مزایایی چون رسانایی نسبتاً بالا (s/cm 102-101)، رفتار جالب الکتروشیمیایی، خواص اپتیکی، پایداری شیمیایی، محیطی و حرارتی مطلوب، قابلیت فرایندپذیری، سهولت سنتز در محیط‌های آبی و آلی و ارزانی مونومر از کارایی ویژه‌ای برخوردار است.
خواص منحصربهفرد نانومواد موجب توجه روزافزون صنایع به قطعات پلیمری با هدایت الکتریکی بالا شده است که با استفاده از فناوری نانو توسعه یافتهاند.
