به‌دلیل محدودیت منابع نفتی، افزایش استفاده از پلیمرهای زیست‌تخریب‌ناپذیر مشکلات جدی برای محیط‌زیست ایجاد کرده‌اند. بنابراین مواد پلیمری تخریب‌پذیر یا زیست‌تخریب‌پذیر امروزه توجه بسیاری را به خود جلب کرده‌اند. به‌دلیل هزینه بالای تولید پلیمرهای سنتزی، تمرکز بر روی پلیمرهای طبیعی معطوف شده است که به‌طور ذاتی زیست‌تخریب‌پذیر بوده و می‌توانند گزینه‌ای مناسب برای تأمین انواع نیازهای پلیمری باشند. برخی از این پلیمرهای طبیعی به‌دلیل زیست‌تخریب‌پذیری کامل، هزینه پایین و قابلیت تجدیدپذیری گزینه‌ای عالی برای توسعه مواد پایدار هستند. افزودن چنین موادی به پلیمرهای سنتزی می‌تواند موجب ایجاد خواص زیست‌تخریب‌پذیری در محصول نهایی شود. بهره‌گیری از این نوع کامپاند می‌تواند باعث تولید طیف وسیعی از محصولات زیست‌تخریب‌پذیر شود.
